Krismasi njema (part 1/2)
Door: Cheryl
Blijf op de hoogte en volg Cheryl
24 December 2014 | Tanzania, Arusha
Ehh ja ik hem m'n best weer gedaan op dit lange verslag dus daar kunnen jullie lekker voor gaan zitten haha. Met een grote glimlach heb ik al jullie reacties weer gelezen, echt super leuk! Ik ben blij dat jullie op deze manier een beetje mee kunnen genieten van al het moois hier. Foto's uploaden gaat helaas niet zo snel via deze site dus vandaar dat die er maar af en toe bijzitten.
De stage zit er ondertussen op, in de laatste week hebben we de laatste details van ons werk op de school afgemaakt en onze rommel opgeruimd ;) Verder hebben we de wipwap aan de school geschonken, bij elkaar vormt het echt een heel leuk geheel. Ik denk dat de kinderen hier heel veel plezier aan gaan beleven, zoals ik al eerder zei zijn de meeste kinderen al naar huis en kunnen wij helaas hun reactie niet zien. Toen wij een keer niet op school aanwezig waren en Jeroen wel heeft hij de wipwap even buiten gezet en konden de laatste kinderen van groep 6 hier nog even mee spelen, ze vonden het geweldig! Op een gegeven moment zaten ze met z'n zessen op de wipwap haha.
Ook hebben wij natuurlijk een beoordeling gekregen van mr. Mwaipopo, de headmaster van de ST. Thomas school, en die was erg goed. Hij was heel erg blij met onze inzet en inbreng, ook hebben we een certificaat gekregen voor onze uitgevoerde werkzaamheden! Dat is een mooie herinnering, toegekent aan een voor Simone Jansen en een voor Cheryl Caone, is het m'n voornaam niet is het m'n achternaam hihi. Hierna hebben we afscheid genomen en kunnen we terugkijken op een mooie periode en toveren we hopelijk wat mooie glichlachjes op de gezichtjes van de kinderen als de school weer begint in januari.
Ook zijn Simone en ik de uitdaging aangegaan om de Mount Meru te beklimmen zoals ik in het vorige verslag vertelde, hier een linkje met wat info over Mount Meru en de route die wij gedaan hebben
http://nl.wikipedia.org/wiki/Mount_Meru. Wij haddengekozen voor de route van vier dagen omdat wij totaal onervaren zijn met het beklimmen van bergen, eenmaal alle energie en moed bij elkaar geraapt gingen we opweg naar Arusha National Park. Helaas kwamen we daar te horen dat we het park niet in konden omdat de financien niet klopte, ongeveer een uur later kwam iemand op een boda boda (motor) het geld binnen om naar binnen te kunnen. Eenmaal aangekomen bij het startpunt stond er nog een groep mensen op ons te wachten, waarvan wij niet op de hoogte waren. Gelukkig was het allemaal niet zo erg en was het een leuke groep; een jong stel uit Frankrijk Sabine en Quintan (die nu in Congo wonen), bapu (betekend grootvader, dit was een hele aardige grappige 65plus meneer uit de buurt van Texas, woont nu in Mwanza) en twee andere jonge mensen die wij niet zoveel gesproken hebben want die hadden het te druk met zichzelf haha. Verder was Leornard met ons mee (onze gids), een kok, dragers en Rocky de ranger.
Zoals je kan lezen op wiki mag je het park niet betreden zonder ranger ivm de wilde dieren die je tegen kan komen. De dragers brengen onze backpacks naar boven en zelf hebben wij een rugzak bij ons met spullen die wij overdag nodig hebben. Eenmaal alles geregeld staan wij met onze wandelstokken in de aanslag om te beginnen, al moest ik even m'n draai vinden hoe ik die dingen moest gebruiken! De eerste dag hebben we zo een 10km gelopen en gehicked in ongeveer 4uur, het eerste gedeelte was echt ontzettend warm en daarna konden we onze regenpakken uit de tas vissen. Het was een mooie dag, veel van de natuur kunnen genieten (nu was het vooral nog veel groen, vlaktes en bossen). Toen we eenmaal bij de eerste hut aangekwamen waren, waren we ook echt wel op. De temperatuur was ondertussen flink gedaald dus even wennen, doordat het kouder was en alleen nog maar kouder wordt mag je dus ook niet douchen... Dat is om je lichaamsvetten enzo te behouden, ja klinkt echt heerlijk he. Gelukkig kregen we wel een bakje warm water in onze hut om ons een beetje op te frissen. Bij het avond eten kregen we de mededeling dat dit een driedaagse-groep was en aangezien je niet zonder ranger mag lopen wij het dus ook in drie dagen moeten doen ipv in vier dagen. Na even doorvragen kwamen wij er achter dat er maar voor drie dagen betaald was, dat dit al lang bekend was maar niemand even de moeite genomen had om dit met ons te overleggen, niet zo leuk dus. Maja we hadden geen keuze dus dan maar instellen op een dag minder, dat betekend dat we straks alles in 1 dag terug moeten lopen ipv een extra overnachting. De volgende ochtend gingen we na het ontbijt (jup toast en pannekoeken) er weer tegenaan. Deze dag was echt veel zwaarder dan de eerste dag, het was veel stijler dus meer klimmen. Vandaag was het meer jungle-achtig maar helaas geen dieren gezien. Na ongeveer 4 uur kwamen we aan bij de tweede hut, hallelujah! Als je eenmaal zit denk je nou het gaat wel weer maar de momenten tijdens het klimmen zelf waren echt ontzettend zwaar. Wederom was er geen mogelijkheid om je te douchen, je kan je denk ik wel inbeelden hoe we begonnen te ruiken... Ik schrok zelfs van m'n eigen eau de cologne, maar gelukkig heb je zoveel kleren aan (ondertussen was het best wel fris) dat alles geblokt werd haha. Omdat we vroeg waren vertrokken waren we rond luchtijd bij de hut, dus luchen en vroeg avondeten want we moeten om 18uur naar bed.. Zoals op wiki staat adviseren ze om 's nachts de klim naar de top te doen zodat je de zonsopgang dan kan zien, de anderen van de groep wilde liever in de middag gaan zodat ze de volgende dag alleen naar beneden hoefden te gaan. Wij waren erg moe dus het zou niet verstandig zijn aangezien het een klim is van 6uur omhoog en 3uur omlaag. Na de lunch zijn wij de little meru opgegaan, de kleine top, dit duurde ongeveer een uurtje en weer omlaag. Het uitzicht was echt prachtig, we stonden letterlijk met onze hoofden in de wolken :) Het is eigenlijk niet te beschrijven, het uitzicht, de stilte en alles eromheen. Ik daag jullie allemaal uit om het ooit als je de kans krijgt het ook te doen!
Eenmaal terug avond eten, slapen en de wekker om 00.00 zodat we daarna kunnen 'ontbijten' en om 01uur te kunnen vertrekken. Omdat het koud was en nog kouder zou worden waren we uitgerust met... Een hemdje, t-shirt, thermoshirt, vest, warme jas, regenjas, legging, broek, skibroek, handschoenen, shawl en een muts. Als michelin mannetjes gingen we midden in de nacht onder het felle licht van de maan en de twinkelende sterren met z'n vieren (Leornard, Eli de tweede gids, Simone en ik) onze nieuwe uitdaging aan. Ondertussen is alles al rotsachtig en zanderig geworden. Het eerste stuk ging makkelijk maar het werd al snel zwaarder en zwaarder, toen we al moe begonnen te worden waren we nog niet eens op de helft.. Hoger en hoger.. Wandelen, hiken, klimmen en echt over de rotsblokken klimmen met een afgrond onder ons, gelukkig zag je die niet zo goed in het donker. Voor mij werdt het steeds zwaarder omdat ik me niet zo lekker begon te voelen, volgens Leornard nog maar een half uurtje tot de top, en nog een halfuurtje toen die om was en ja nog een half uurtje. Uiteindelijk nadat we al 10 keer gedacht hadden om de top te zien zagen we de echte top dan eindelijk! Zeker nog een uur echt klimmen... Ik hing op dat moment aan m'n stokken en voelde me echt ziek, ik had hoofdpijn, was misselijk, uitgeput, duizelig en nog van alles, ik kon echt niet meer want ik was al tot de limit gegaan doordat ik dacht oke nog een half uurtje! Simone moest van mij verder gaan dus die ging vooruit met Eli en ik zou even rusten, Leornard stelde mij vragen die ik schijnbaar allemaal beantwoorde met 'I don't know', daar weet ik dus niets meer van. Ondertussen kwam de zon op, alles was zo mooi... De bergen, de wolken, de ash cone, het uitzicht, de hoogte, ALLES! Helaas kon ik er niet optimaal van genieten en had Leornard besloten dat wij moetsten dalen want ik zou het niet redden, ik was teleurgesteld in mezelf maar ik wist dat het te gevaarlijk zou zijn. Eenmaal een stuk lager begon ik me wat beter te voelen, wat bleek... Ik had een aanval van 'altitude sickness' http://en.wikipedia.org/wiki/Altitude_sickness. Daar kan je niks aan doen behalve naar een lager punt gaan, toen kwam ik tot besef dat het eigenlijk al heel knap was dat ik zo ver was gekomen (ik kon de top letterlijk zien) en dat dit gewoon dikke pech was. Na wat gelopen te hebben waren we gaan rusten en zouden we wachten op Eli en Simone die na 1,5uur ongeveer aan kwamen lopen. Ik voelde me ondertussen al iets beter en was heel blij en trots op Simone dat zij de top gehaald hadden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley